Home. Ish.

Ik ben er weer. Thuis. Nu ja, thuis is niet helemaal hoe het voelt. Terug in België dan. Bij mama en papa. Ik denk dat veel lezers mijn geschiedenis wel kennen. Twitter was mijn toevluchtsoord. Erover praten blijft echter moeilijk. Breekt mijn hart. Heel kort:

Vriendje leren kennen, Vriendje woont in Engeland, langeafstandsrelatie, na 6 jaar boeltje bij elkaar rapen en anar Engeland verhuizen, werk zoeken en vinden, intens gelukkig zijn, Vriendje krijgt probleem met rug, overlijdt door complicaties.

En daar zit je dan. Plots heb je je mama en papa nodig. Want je bent kapot. Fysiek en psychologisch een wrak. Ik heb mezelf een paar maanden gegeven om afscheid te nemen van mijn leven daar. Om alleen te zijn en mijn brein en lijf te laten wennen. Maar de verhuis was onvermijdelijk. Noodzakelijk ook. Dus sinds Pasen ben ik weer thuis. Of zoiets.

Nu moet ik weer werk zoeken. Maar ik weet opeens niet meer wat ik wil. Lesgeven, ja, dat deed ik met hart en ziel. Maar het idee van 20 pubers die je zwakke plek zoeken, vind ik nu niet zo aantrekkelijk. Fulltime werken, is dat wel een goed idee? En er zijn zoveel sectoren. Ik weet niet waar ik naartoe wil. Ik heb geen plan meer. Ik kan ook geen plan maken want de toekomst, dat lijkt oneindig ver weg.

Ik zie het niet altijd zo zwartgallig. Dat komt en gaat. Meestal kan ik mezelf best goed oprapen, er weer tegenaan gaan. Leven terug op de rails, komaan!

Maar wat ik hiervoor zei, blijft waar. Ik weet niet maar wat, waar, hoe of wanneer maar vooral mijn waarom is even weggevallen.

Sorry als ik even niet over beauty blog. Als het niet over make up gaat, of er geen reviews komen. Ik probeer om deze blog langzaam weer op te starten, maar ook dat zal met vallen, opstaan en oneindig veel intermissies gebeuren. Maar ik probeer het wel.